The Stripes (UK) Retrorcock AB Brussel (30-01-2018) reporter: Steven Kauffmann info artiest: The Strypes info club: AB © Rootsville 2018

Dinsdagavond waren we in de knusse AB-Flex te gast voor een avondje onvervalst British retrorocken met de jonge wolven van The Strypes die het uitstekende voorprogramma Max Meser hadden meegebracht. Het geluid van deze eveneens piepjonge band situeerde zich tussen de vroege Who en de prille Beatles en de band kapulteerde ons helemaal terug naar de psychedelische Britse rocksound van de early sixties.

Hoofdmoot was echter het Ierse combo van The Strypes, toen in 2013 hun debuut “Snapshot” verscheen, waren het nog tieners. Ondertussen staan we twee platen en vier jaar verder en zijn Ross, Josh, Pete en Evan prille twintigers maar hebben ze een maturiteit verworven die live stevig in de steigers staat. Met de gretigheid van een wilde horde hyena’s smeten ze zich op een stomende versie van de bluestraditional van “Rollin' And Tumblin” en met dezelfde gedrevenheid hielden The Strypes het gaspedaal stevig ingedrukt vanaf de eerste tot de laatste seconde van de set.

Eentonig werd het nooit, pompende rockers met een punky inslag werden afgewisseld met meer poppy werk (zoals “Cruel Brunette” uit hun tweede album) en het nieuwe “Black Shades over Red Eyes” klonk zeer schatplichtig aan de jonge Dr Feelgood. The Strypes toonden zich bij uitstek een band die je live moet meemaken, Josh bleef de ganse show zijn eigen gebrilde cool en een nog meer enthousiaste bassist als Peter O'Hanlon zagen we nog maar zelden : als een dolle pijlvis schoot hij naar alle kanten heen en weer op het podium tot groot amusement van het begeesterde publiek.Deze exponenten van de iconische sixties pubrock lieten rock anno 2018 klinken zoals het rock betaamt: vuig en aan een rotvaart. Zo kende “Hometown Girls” een spervuur aan woordendebiet en mocht het af en toe ook wat melodieuzer zoals in “Grin and Bear it” van het nieuwe album.

Het hoogtepunt van de set zat ergens in het midden, met het demonische, op een hoekige riff drijvende “Freckle And Burn” dat zonder pauze overging in “Easy Riding”, dat op zijn beurt gevolgd werd door de bluessleper “Angel Eyes” en “Get Into It”. Van hieruit ging het alleen nog maar in overdrive vooruit: er werd duchtig gesoleerd op gitaar én mondharmonica en het publiek zong ijverig de ohoohoo's mee die Ross Farely hen aangaf. Die gingen ook na het nummer nog zo lang en zo luid door dat The Strypes er een spontane flard Psycho Killer van Talking Heads tegenaan moesten gooien om ten slotte Scumbag City in te zetten. De band kwam nog een keer terug met de hevige bis “Heart of the City” (een Nick Lowe cover in pure Ramonesstijl) en hun hit “Blue Collar Jane”. Ondanks hun vroege doorbraak zijn The Strypes geen échte grote band geworden en het momentum om dit nog te worden lijkt nu voorbij, maar live staan ze des te meer garant voor topenentertainment en rock met een grote R, graag tot op de zomerfestivals.

Setlist

(1)    Rollin' and Tumblin'
(2)    Eighty-Four
(3)    Cruel Brunette
(4)    (I Need a Break From) Holidays
(5)    Black Shades Over Red Eyes
(6)    Hometown Girls
(7)    Grin and Bear It
(8)    Freckle and Burn
(9)    Easy Riding
(10)  Angel Eyes
(11)  Get Into It
(12)  Behind Closed Doors
(13)  Great Expectations
(14)  Mystery Man
(15)  What a Shame
(16)  Still Gonna Drive You Home
(17)  Scumbag City

Bis:

(18)  Heart of the City
(19)  Blue Collar Jane